[ Pobierz całość w formacie PDF ]
MARY BALOGH
NIEZAPOMNIANE LATO
1
Był piękny majowy poranek w londyńskim Hyde Parku. Słońce migotało w
niezliczonych kroplach rosy, a drzewa i trawa wyglądały jak świeżo wymyte, tworząc
wdzięczne tło dla konnej przejażdżki wzdłuż modnego Rotten Row. Galopowano więc po
rozległej połaci murawy ciągnącej się od Hyde Park Corner aż po Queen's Gate, a piesi
spacerowali po ścieżkach oddzieleni od jeźdźców solidną balustradą.
Tę idealną scenerię psuł tylko jeden szczegół: pośrodku trawnika, w miejscu
doskonale widocznym od strony Rotten Row, powstało nagle zamieszanie i szybko zaczął się
tam zbierać spory tłum. Wnet stało się jasne, że to bójka. Nie pojedynek, lecz zwykła,
pospolita bijatyka, walczących było bowiem czterech, a nie dwóch, pora zaś o wiele za późna.
Gapie, w tym kilka dam, podchodzili coraz bliżej, chcąc przyjrzeć się walce. Ci,
którzy mieli pecha towarzyszyć w przejażdżce paniom, wycofali się pospiesznie, jako że
bójka nie była widokiem stosownym dla kobiecych oczu.
- Oburzające! - przebił się przez zgiełk wzburzony męski głos. - Ktoś powinien
wezwać konstabla! Nie wolno wszczynać bójek w parku, to uwłacza płci pięknej!
Niechlujny ubiór i wygląd trzech walczących jawnie dowodziły ich niskiego
pochodzenia, elegancki zaś, chociaż skąpy strój czwartego świadczył o czymś wręcz
przeciwnym.
- To Ravensberg, sir - wyjaśnił Charles Rush zgorszonemu margrabiemu Burleighowi.
Nazwisko najwyraźniej mówiło samo za siebie. Margrabia uniósł do oczu szkła i z
doskonałego punktu obserwacyjnego na końskim grzbiecie spojrzał przez nie ponad głowami
ciżby na wicehrabiego Ravensberga, który - obnażony do pasa - był właśnie w krytycznej
fazie utarczki. Jego ramion uczepili się bowiem dwaj przeciwnicy, trzeci zaś wymierzył mu z
zapałem tęgi cios prosto w żołądek.
- Oburzające! - powtórzył margrabia, podczas gdy pozostali widzowie wrzeszczeli
jeden przez drugiego, a dwóch lub trzech zaczęło się nawet zakładać o wynik tego
zdecydowanie nierównego starcia. - Nigdy nie przypuszczałem, że zobaczę na własne oczy,
jak Ravensberg zniża się do udziału w pospolitej bójce!
- Hańba! - krzyknął ktoś inny, gdy rudowłosy osiłek, zmieniając kierunek ataku,
rąbnął pięścią w odsłonięte oko Ravensberga. - Trzech na jednego to niehonorowo!
- No cóż, nie zgodził się, żebyśmy mu pomogli - wyjaśnił lord Arthur Kellard. -
Ruszył na nich sam jeden, mówiąc, że bardzo mu to odpowiada.
- - A więc Ravensberg świadomie wszczął tę bijatykę? - spytał margrabia z
niesmakiem.
- Zwymyślał ich, bo ordynarnie zaczepili dziewczynę od mleka, a oni uznali go za
zuchwalca - wyjaśnił Rush. - Nie chciał poprzestać na wychłostaniu ich pejczem, jak mu
radziliśmy, tylko uparł się, żeby... och!
Lord Ravensberg nie pozostał dłużny za cios w oko. Nieoczekiwanie roześmiał się, a
potem nagle kopnął przeciwnika prosto w szczękę. Rozległ się głośny trzask kości i zębów.
Ravensberg wykorzystał zaskoczenie dwóch obwiesi, którzy chcieli wykręcić mu ręce, i
pchnął ich mocno na trawę, po czym rozpostarł szeroko ramiona, przykucnął i krzyknął:
- Chodźcie no tu, podłe dranie! Co, już wam nie w smak bitka?
Napastnik ze zgruchotaną szczęką sądził może inaczej, lecz rozciągnięty na plecach
wyglądał raczej na kogoś skłonnego do liczenia gwiazd na niebie.
Wśród gęstniejącego tłumu rozległ się pomruk uznania.
Wicehrabia Ravensberg o wiele lepiej prezentował się z gołą piersią niż w koszuli.
Średniego wzrostu i smukłej budowy, wydał się trzem hultajom łatwym celem. Jednak
szczupłe nogi w modnych, skórzanych spodniach do konnej jazdy i butach z cholewami
okazały się imponująco muskularne. Nagi tors, barki i ramiona należały zaś do kogoś, kto
bardzo dbał o swoją sprawność. Blizny po licznych ranach bielejące na przedramionach i
piersi, a także szrama po lewej stronie podbródka świadczyły - choć nie wskazywał na to jego
strój - że służył w wojsku.
- Co za okropne wyrażenia, i to w miejscu publicznym - stwierdził z dezaprobatą
margrabia. - I ta gorsząca golizna! A to wszystko z powodu dziewczyny od mleka, mówi pan?
Ravensberg hańbi swoje nazwisko. Współczuję jego ojcu!
Nikt jednak, nawet Charles Rush, do którego skierowane były te słowa, nie zwrócił na
nie uwagi. Dwóch łobuzów, którzy dla zabawy zaczepili w parku samotną dziewczynę,
ponownie zaatakowało wicehrabiego, a on z uśmiechem raz po raz odrzucał ich na bok
ciosami pięści. Ci, którzy go znali, dobrze wiedzieli, że często bywał w sali bokserskiej
Jacksona, ćwicząc tam z partnerami o wiele wyższymi i cięższymi od siebie.
- Wcześniej czy później - rzucił jakby od niechcenia - zrozumiecie, półgłówki, że
mielibyście więcej szans w walce, atakując mnie jednocześnie.
- To nie jest widok dla dam - pomstował margrabia - a tam idzie akurat księżna
Portfrey ze swą bratanicą!
Choć niektórzy dżentelmeni pospiesznie, lecz może i z żalem, wycofali się z tłumu na
dźwięk nazwiska księżnej, słowa margrabiego utonęły w entuzjastycznej wrzawie, gdy dwaj
przeciwnicy wicehrabiego zastosowali się do jego rady i zaatakowali go razem. On jednak
bez trudu złapał obydwu i huknął ich głowami o siebie. Runęli na ziemię, jakby ich nogi
zamieniły się nagle w galaretę.
- Brawo, Ravensberg! - wrzasnął ktoś, przekrzykując chór gwizdów i oklasków.
- Do kroćset, ten łajdak złamał mi szczękę! - jęczał trzeci napastnik. Złapał się oburącz
za głowę, a potem, nachylony nad trawnikiem, wypluł wraz z krwią co najmniej jeden ząb.
Oprzytomniał nieco, ale wciąż nie mógł wstać.
Wicehrabia znowu się zaśmiał i wytarł dłonie o spodnie.
- Do licha, to było za łatwe! Spodziewałem się czegoś lepszego po trzech wyborowych
londyńskich łapserdakach. Po cóż ja w ogóle zsiadałem z konia! Nawet nie warto się było
rozbierać. Gdybym miał tych hultajów w moim pułku na Półwyspie, pchnąłbym ich do
pierwszego szeregu, żeby oszczędzić lepszych żołnierzy.
Tymczasem mleczarka, mimowolna sprawczyni całego zamieszania, podbiegła ku
niemu, a tłum rozstąpił się, robiąc jej przejście. Zarzuciwszy Ravensbergowi ręce na szyję,
przylgnęła do niego całym ciałem.
- Och, dziękuję, dziękuję, wielmożny panie! Ucałuję cię teraz ze szczerego serca w
nagrodę, boś mnie, uczciwej dziewczyny, bronił przed bezecnikami, co gwałtem chcieli
całować, albo i coś gorszego zrobić, aleś im nie pozwolił i ocalił moją cześć!
Była pulchna, zgrabna, rumiana i pełna dołeczków, więc wśród ciżby znów rozległy
się gwizdy, okrzyki uznania i niedwuznaczne aluzje. Wicehrabia Ravensberg przez dłuższą
chwilę nie wypuszczał mleczarki z objęć, po czym darował jej pół suwerena, mrugnął
zdrowym okiem i zapewnił, że jest najuczciwszą z dziewcząt.
Kiedy niespiesznie odchodziła, kołysząc zalotnie biodrami, rozległo się jeszcze kilka
gwizdów.
- Co za skandal! - krzyknął znów margrabia. - I to w biały dzień! Ale czegóż się
można spodziewać po Ravensbergu!
Wicehrabia złożył przed nim przesadnie głęboki ukłon.
- Spełniam publiczny obowiązek, sir! Dostarczam salonom tematów do konwersacji
nieco ciekawszych niż pogoda i stan zdrowia angielskiego narodu.
- Coś mi się zdaje - rzekł rozbawiony Rush, kiedy margrabia odjechał sztywno
wyprostowany, niczym uosobienie zgorszenia - że elegancki światek weźmie cię zaraz na
języki. Lepiej idź do White'a i każ sobie przyłożyć na oko okład z surowego mięsa. Ten
obwieś nieźle cię urządził.
- Owszem, boli jak sto diabłów - przyznał wicehrabia. - No, ale trzeba mieć w życiu
jakieś rozrywki! Dawaj koszulę, Farrington!
Rozejrzał się, odbierając odzież od przyjaciela, któremu przed bójką ją powierzył.
Tłum już się rozchodził. Ravensberg uniósł brwi.
- Wystraszyłem chyba wszystkie damy, co? - Spojrzał ku Rotten Row, jakby
spodziewał się tam wypatrzyć jakąś niewiastę.
- Toż to jak najbardziej publiczne miejsce - zaśmiał się Farrington - a ty byłeś goły do
pasa.
- Ach - mruknął lekceważąco wicehrabia i wzruszył ramionami, biorąc od przyjaciela
surdut - wiesz dobrze, że już i tak mam reputację rozrabiaki i tego poranka potwierdziłem ją
należycie. - Nagle drgnął. - A co zrobimy z tymi dwoma obwiesiami, którzy tu leżą?
- Zostawmy ich, niech sobie pośpią - zaproponował lord Arthur. - Już i tak spóźniłem
się na śniadanie, a twoje oko, Ravensberg, aż się prosi o opatrunek. Sam jego widok może
odebrać apetyt.
- Masz tu, człowieku! - Wicehrabia, podnosząc przy tych słowach głos, wydobył z
kieszeni monetę i rzucił ją na trawę koło przeciwnika, który właśnie odzyskiwał przytomność.
- Ocuć swoich kompanów i zaprowadź ich do najbliższej piwiarni, nim konstabl zaprowadzi
ich zupełnie gdzie indziej! Założę się, że jeden albo dwa kufle mocnego piwa pomogą wam
poczuć się lepiej. I zapamiętaj sobie na przyszłość, że gdy dziewczyna mówi „nie”, znaczy to
tylko „nie” i już. Przecież to całkiem proste! „Tak” znaczy „tak”, a „nie” oznacza „nie”.
- Niech... to... piekło... - wymamrotał mężczyzna, podtrzymując szczękę jedną ręką, a
drugą sięgając po monetę. - Nawet nie spojrzę na żadną dziewkę, wielmożny panie!
Wicehrabia roześmiał się głośno i wskoczył na konia, którego wodze trzymał Rush.
- Na śniadanie! - wykrzyknął. - I po krwisty befsztyk na moje oko. Prowadź, Rush!
Kilka minut później Hyde Park znów był eleganckim miejscem przechadzek ludzi z
towarzystwa, a po skandalicznej bójce nie zostało śladu. Stała się ona kolejnym incydentem z
długiej listy wybryków, z jakich Christopher Butler, wicehrabia Ravensberg, zwany Kitem,
był, niestety, zbyt dobrze znany.
* * *
- Nawet nie wiesz , jak się cieszę z twojego towarzystwa, Lauren - rzekła kilka minut
wcześniej księżna Portfrey do bratanicy. - Małżeństwo dało mi o wiele więcej radości, niż
sądziłam, a Lyndon teraz, kiedy oczekuję rozwiązania, jest niezwykle troskliwy. Nie może
jednak być przy mnie bez przerwy. Ogromnie ucieszyło nas, kiedy zgodziłaś się zostać tu aż
do mego rozwiązania.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]