[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ELIZABETH BEVARLY
Gliniarz na całe Ŝycie
A Lawless Man
Tłumaczyła: Małgorzata Studzińska
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Dźwięk brzmiał początkowo jak cichy, ledwie słyszalny jęk na tle
wrzaskliwej muzyki z taśmy. Chcąc go zagłuszyć, Sara Greenleaf przekręciła
gałkę do końca. Wspaniały głos Grahama Parkera nabrał olbrzymiej mocy.
Przez otwarte okno samochodu wpadał wiatr i rozwiewał krótkie jasne włosy
siedzącej za kierownicą kobiety. Było ciepło i słonecznie, naprawdę wiosennie,
więc starała się nie myśleć o tym, co ją czekało w czasie zbliŜającego się
spotkania.
Dźwięk nasilił się. Zerknęła w lusterko i dopiero teraz zdała sobie sprawę,
Ŝe to syrena policyjnego motocykla.
Była pewna, Ŝe jadący za nią funkcjonariusz ściga jakiegoś przestępcę,
więc zwolniła i zjechała na bok, ustępując mu drogi. Ku jej zdumieniu nie
wyminął jej, tylko patrząc groźnie, gestem ręki nakazał zjechać na pobocze.
Była naprawdę zaskoczona, Ŝe tym przestępcą, którego ściga, jest właśnie ona.
Posłusznie wykonała polecenie, chociaŜ była pewna, Ŝe w Ŝaden sposób nie
zawiniła. To była jakaś pomyłka, która zaraz się wyjaśni. Kiedy zatrzymała
swego ukochanego volkswagena „garbusa”, z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe i tak
jest juŜ piętnaście minut spóźniona na spotkanie z Wallym. A Wally nie lubił
czekać. Na dodatek przymusowy postój zdecydowanie pogorszy całą sytuację i
Wally będzie jeszcze bardziej opryskliwy niŜ zazwyczaj.
Ponownie spojrzała w lusterko i machinalnie odgarnęła dłonią niesforne
kosmyki włosów. Z zainteresowaniem przyglądała się, jak policjant zatrzymuje
potęŜną maszynę i wprawnym ruchem stopy opuszcza podpórkę. Miał na sobie
czarne obcisłe bryczesy i koszulę z krótkimi rękawami. Na naszywce zauwaŜyła
trzy słowa: Clemente, Ohio, Policja. Kask, rękawiczki, gogle, a nawet wąsy –
wszystko było czarne.
– Witam – odezwała się przyjaźnie, kiedy pochylił się nad nią. – O co
chodzi?
– Proszę ściszyć muzykę – usłyszała w odpowiedzi. Posłusznie wyłączyła
magnetofon.
– Prawo jazdy i dowód rejestracyjny – powiedział rzeczowym tonem.
Nie był zbyt przyjaźnie nastawiony, więc szybko pochyliła się w stronę
sąsiedniego siedzenia po torebkę. Wyjęła z portfela prawo jazdy i sięgnęła do
schowka po dowód rejestracyjny.
– Powoli – ostrzegł ją. – śadnych gwałtownych ruchów.
Sara spojrzała na niego zaskoczona. O co ją podejrzewał?
śe wyciągnie pistolet? To chyba Ŝarty. Ona, Sara Rose Greenleaf, potem
Markham i znowu Greenleaf, matka, członkini komitetu rodzicielskiego,
organizatorka dorocznego kiermaszu miast, szanowana obywatelka, popełniła
coś złego? MoŜna się uśmiać! Bez słowa sięgnęła znowu do schowka i nacisnęła
przycisk zamka, ale pokrywa nie odskoczyła. Spróbowała jeszcze raz – i znowu
nic. Westchnęła głęboko. Była bardzo przywiązana do swojego
trzydziestoletniego „garbusa”. Związane z nim były najmilsze wspomnienia z
młodości i pierwsza samodzielna podróŜ. Ale teraz oboje nie byli juŜ tacy
młodzi. Sara, trzy lata starsza od samochodu, jest rozwódką z dwojgiem dzieci,
a samochód robi się coraz droŜszy, gdyŜ ciągle kupuje do niego nowe części.
Całe szczęście, Ŝe sama potrafi go naprawiać i w zasadzie tylko to powstrzymuje
ją przed kupnem nowego auta. No i moŜe jeszcze stały brak pieniędzy.
Uderzyła w zamek pięścią, ale na próŜno. Schowek nadal pozostawał
zamknięty.
– Zaciął się – powiedziała, uśmiechając się nerwowo.
– To się często zdarza, to znaczy nieczęsto, czasami...
– wyjaśniała, usiłując jednocześnie otworzyć schowek.
– I to wtedy... kiedy jest mi to zupełnie nie na rękę.
Policjant nie zmienił wyrazu twarzy. Westchnął z rezygnacją i popatrzył
uwaŜnie na Sarę. ZauwaŜyła, Ŝe jedną rękę nadal trzymał na kolbie pistoletu.
– Przysięgam, Ŝe dowód rejestracyjny jest w środku – powiedziała. – Nie
mogę tylko otworzyć tego głupiego zamka. MoŜe... moŜe pan by spróbował?
– Proszę pani, ja... – urwał, westchnął jeszcze raz i potrząsnął głową,
jakby nie rozumiał, co się dzieje. Dopiero teraz Sara zauwaŜyła jego nazwisko
na plakietce przypiętej nad odznaką. Nie była pewna, czy rzeczywiście tak się
nazywa, czy jest to jakiś Ŝart.
– Nazywa się pan Lawless?*
[* bezprawny (przyp. tłumacza)]
– spytała bez
zastanowienia, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Policjant o takim
nazwisku?
– No cóŜ – westchnął cięŜko.
Z tonu jego głosu domyśliła się, Ŝe przeŜywał juŜ podobne chwile i Ŝe
absolutnie nie ma zamiaru przedłuŜać rozmowy. Przygryzła dolną wargę. Nagle
zapragnęła wiedzieć, jakiego koloru są jego oczy ukryte za ciernymi szkłami. W
milczeniu podała mu prawo jazdy, ale nie wziął go do ręki, tylko patrzył na nią
oskarŜycielsko.
– Pokazałabym panu dowód rejestracyjny, ale przecieŜ nie mogę
otworzyć tego cholernego schowka – przypomniała.
– Proszę otworzyć drzwi – nakazał. Brzmiało to, jakby zmuszał się do
mówienia. Przeszedł na drugą stronę samochodu. Sarze wydawało się, Ŝe
mruczy coś na jej temat pod nosem. Pochylił się nad schowkiem i próbował go
otworzyć.
– Widzi pan! – nie mogła się powstrzymać. – PrzecieŜ mówiłam.
Lawless popatrzył na nią uwaŜnie. Albo Sarze tylko się tak wydawało.
Nie mogła widzieć jego oczu ukrytych za ciemnymi szkłami. Wsunął się na
siedzenie obok niej i nagle samochód wydał się bardzo mały. Nie zdawała sobie
wcześniej sprawy, Ŝe ów policjant jest taki wysoki. Był tak blisko niej, Ŝe czuła
ciepło jego ciała. ZauwaŜyła kajdanki niedbale wsunięte za pasek. Poczuła
dziwne podniecenie, gdy przemknęło jej przez myśl, do czego mogliby je
wspólnie wykorzystać.
Zaskoczyło ją to, ale natychmiast odrzuciła tę myśl, rumieniąc się ze
wstydu. Zbyt długo byłam sama, pomyślała. A moŜe to brak wapnia w
organizmie. Coś na ten temat ostatnio czytała.
Tymczasem policjant jeszcze raz uderzył w oporny zamek i schowek
stanął otworem. Radość Sary natychmiast zgasła, gdy cała jego zawartość
wysypała się na kolana Lawlessa. Poza niezbędnymi rzeczami, takimi jak mapy,
latarka i chusteczki, znajdowały się tam równieŜ torebki z ketchupem i sosem
sojowym, dziwne stworki zrobione z klocków lego, skarpetki i kolczyki bez
pary.
Sara sięgnęła po jeden z nich.
– Patrzcie, patrzcie – zaczęła – tak długo go szukałam. – WłoŜyła go i
popatrzyła w lusterko. – Co my tu jeszcze mamy? – dodała, patrząc na kolana
policjanta.
Nagle dostrzegła kwadratową paczuszkę owiniętą folią, opartą o udo
siedzącego przy niej męŜczyzny. Prezerwatywa? BoŜe! Skąd się tutaj wzięła?
To pewnie Micheala. Ale przecieŜ rozstali się trzy lata temu. CzyŜby tak długo
nie robiła porządków w schowku?
Sara wyciągnęła rękę, aby ją wziąć, ale Lawless był szybszy. Przytrzymał
ją za rękę, podniósł paczuszkę, przyjrzał się jej dokładnie, a potem popatrzył
badawczo na Sarę.
– To pewnie mojego męŜa – wyjąkała, czerwona ze wstydu. – To
znaczy.... on nie jest moim męŜem, juŜ nie, ale...
Na twarzy przedstawiciela prawa malował się wyraz kompletnego
zaskoczenia.
– To znaczy... – O BoŜe, co to właściwie znaczy?
– JuŜ dobrze. – Policjant wrzucił paczuszkę do schowka, a potem zaczął
zbierać pozostałe rzeczy.
Nie pojmował, co się tutaj dzieje. Dotykał ostroŜnie poszczególnych
przedmiotów, jakby były trujące. Cały czas zastanawiał się, dlaczego ta osoba
wozi ze sobą tyle zupełnie niepotrzebnych drobiazgów. Wpatrywał się w
siedzącą obok niego kobietę, jakby chciał zrozumieć, kim ona jest. Gdy wsiadał
do samochodu, poczuł jej zapach, urzekający aromat kwiatów, nie pasujący do
zwykłych dŜinsów i koszulki bawełnianej z krótkimi rękawkami, które miała na
sobie. Potargane blond włosy opadały niedbałymi kosmykami na czoło. Wielkie
brązowe oczy patrzyły na niego z obawą.
Nagle zorientował się, Ŝe ciągle trzyma ją za rękę. Spojrzał na jej dłoń.
Była silna, koścista, o poobgryzanych paznokciach. Na wskazującym i
środkowym palcu bielały plastry. Puścił dłoń, a kobieta natychmiast przesunęła
nią po włosach. Z jednym kolczykiem w uchu wyglądała jak włóczęga.
Nie podobała mu się. Nie lubił kobiet, które nie dbają o swój wygląd i
których ruchy są nerwowe i gwałtowne. Miał juŜ dość dzisiejszego dnia – a tu
jeszcze ta dziwaczna istota, na dodatek w przedpotopowym pojeździe. No i ta
prezerwatywa... Nie wyglądała na kobietę, która nosi przy sobie takie rzeczy. A
poza tym wspomniała o facecie, który jest czy teŜ nie jest jej męŜem?
Sara równieŜ zaczęła zbierać porozrzucane przedmioty i wkładać je do
schowka. Griffin poczuł nagle dotyk jej palców na udach i wstrzymał oddech.
Wyglądało na to, Ŝe ta kobieta zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi.
Jej palce powędrowały nieco wyŜej, a wtedy Lawless drgnął i zaczął w panice
wysiadać z samochodu. Znowu kilka rzeczy spadło na podłogę, a on sam
uderzył głową o sufit auta. Dobrze, Ŝe miał na sobie kask, chociaŜ nie pomogło
mu to, gdy pośpiesznie zatrzaskując drzwi, przyciął sobie boleśnie palec.
– Cholera! – zaklął i chwycił palec drugą ręką. Obszedł samochód
dookoła i zatrzymał się koło okna, wpatrując w kobietę wzrokiem pełnym
podejrzliwości. To pewnie jakaś studentka, pomyślał. W jej oczach wyczytał
troskę i poczucie winy. Oczywiście, powinna się tak czuć. – Prawo jazdy i
dowód rejestracyjny – powiedział stanowczo, tak jakby nic się do tej pory nie
wydarzyło. Kobieta uśmiechnęła się nerwowo i zaczęła grzebać w otwartym
schowku. Przyglądał się jej z uwagą, wierząc, Ŝe powoduje nim zwykła
ciekawość. śółta bluzka ściśle przylegała jej do pleców, więc od razu domyślił
się, Ŝe zatrzymana nie nosi stanika. Opuścił wzrok niŜej, patrząc na krągłość
bioder. Była zbyt szczupła, jak na jego wymagania, ale zgrabna. Sara dostrzegła
jego zainteresowanie i jej radość ze znalezienia dowodu rejestracyjnego
natychmiast zgasła.
– JuŜ pan obejrzał wszystko? – mruknęła.
Griffin bez słowa wyciągnął rękę po dokument. Wręczyła mu go ze
złością.
– Czy pani wie, z jaką prędkością pani jechała? – zapytał.
– Siedemdziesiąt kilometrów na godzinę? – odezwała się z nadzieją w
głosie.
– A moŜe dziewięćdziesiąt?
– To niemoŜliwe... – Potrząsnęła przecząco głową. – Ja...
– Dziewięćdziesiąt w pobliŜu szkoły – wyjaśniał dalej.
– Szkoła? PrzecieŜ tu nie ma szkoły. A zresztą jest południe i dzieci są w
budynku.
– Wiele dzieci wraca do domu na obiad.
Sara nie miała o tym wszystkim najmniejszego pojęcia. Zazwyczaj nie
jeździła tędy, ale dzisiaj, kiedy była juŜ spóźniona na spotkanie z bratem,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]